TilburgersHoudenVan.com

Ik waar nòg mar un hêel klèèn Kiske,
toen onzen oopa zeej: “We gaon
op d’n Heuvel kèèke
nòr ’n standbild èn unnen bôom die ze daor hèbbe staon.”

We naame dus ‘ne bus, lèèn zìs,
van ons omaas nòr de stad.
Mar irst ha onzen oopa d’r bij
Bet Koole nòg intje gevat.

“Lèt op”, zeej
“daor hèdde ze staon, Kees,
Willem Tweej, nie mir vergeete.
En dès de lindebôom daor,
daor heej Willem nòg ónder gezeete”

Kom èfkes zitte op dees bènkske öt de zón.
Dan za’k jouw es vertèlle,
‘Ober! Unne jónge èn un Exota vur dè jong’
hoe ut ôot meej diejen lindebôom begón.

Irst wildenie nie groeie,
Èn blêef ie mar iel èn klèèn.
Dus asser niks gebeurd waar, Kees,
Zó diejen bôom nôot grôot gewòrre zèen.

Öt Gôol kwaam toen un ballefrutter
Meej de bus nòr ónze stad.
Èn die bespruuide toen dè bumke
Meej wèttie bij Bet Koole ha gevat.

’t Gruuide, Kees, twaar nie nòrmaol.
De stam, ’t blad, de takke…”
Swèls ónzen oopa pròtte, zaag’k
’n dèùf, Ik zaag ‘m zitte kakke.

’n Dèùf die kakt op kôonigs kòp:
Dèt is, dènk ik, ‘n têeke
dè alles, alles èndig is:
Diejen bôom is naa ècht bezweeke.

 D'r is niks om ons heene
 wèt ôot euwig is gebleeve.
 Unnen boôm, 'ne kooning, zelfs 'ne naom
 nimt ôot afscheid van dees leeve

 En wij gaon deur, zòlang dèt duurt
 meej ons hebbe en ons houwe, onze zorgen
 ne nuuwe naom, kènd, stèk meej de bus of te pòot
 öt Tilburg of Gôol, op wéeg naor morgen